Komunikacja praktyczna cz. II

nieobowiązkowe

Zajęcia warsztatowe. Minimum teorii, maksimum praktyki. Uczestnicy ćwiczą oddech, dykcję, głos. Poznają założenia współczesnych systemów komunikacją społecznej oraz antycznej retoryki. Wykorzystują je do tworzenia wystąpień na różne tematy, dowolnie wybrane lub wskazane przez wykładowcę. Po wystąpieniu - ocena, analiza, korekta.

Komunikacja praktyczna, oparta między innymi na zasadach starożytnej retoryki, uczy panowania nad słowem. Porządkuje proces mówienia i przemawiania. Ułatwia sprawne opracowanie wystąpienia. Rozwija poczucie formy oraz umiejętność jej dostosowania do audytorium i okoliczności. Pomaga zwalczyć tremę, a podczas prezentacji ułatwia zapanowanie nad wszystkimi elementami składającymi się na retoryczne działanie.

Retoryka jest sprawczynią przekonywania. Podczas warsztatów z komunikacji praktycznej uczestnicy dowiadują się, jak uporządkować proces myślenia poprzedzający wystąpienie, analizują akcję retoryczną, uczą się na własnych i cudzych błędach, wykonują ćwiczenia.

Motywy przewodnie warsztatów:

- analiza podstawowych pojęć z dziedziny komunikacji praktycznej i technik perswazyjnych

- tworzenie nawyku porządkowania każdej wypowiedzi

- wskazywanie roli słuchacza w procesie mówienia i przemawiania

- opis mechanizmów rozumienia i zapamiętywania słowa mówionego

- tworzenie indywidualnych wzorców perswazyjnych i argumentacyjnych

Treści do omówienia i przećwiczenia:

- etapy postępowania retorycznego i perswazyjnego

- znaczenie tezy i jej miejsce w planie wypowiedzi

- inwencja, czyli tworzenia całościowej wizji zagadnienia (retoryczny research)

- kwestionariusze retoryczne

- dystrybucja / kompozycja, czyli podział materiału; wewnętrzna organizacja wystąpienia, plan mowy, rodzaje konspektów

- wysłowienie, czyli elokucja: jak dobrać środki językowe stosownie do tematu wypowiedzi, sytuacji oraz audytorium

- memoria, czyli zapamiętywanie; elementy sztuki pamięci (mnemotechnik)

- akcja retoryczna, czyli mówca w działaniu – wskazówki i ćwiczenia (mimika, gest, postawa), praca z oddechem, mowa ciała

- wygłaszanie mów, ocena akcji retorycznej

- korekta wystąpień

- zasady retorycznej improwizacji

- improwizacja na zadany temat

- podstawowe zagadnienia dotyczące audytorium

- negocjacje

- rozmowy kwalifikacyjne

- wystąpienia czytane (lektura tekstu własnego i cudzego)

- głos polemiczny, mowy okolicznościowe, święte oburzenie, niezłomny opór, próba pojednania et cetera.

- ćwiczenia i wskazówki dotyczące głosu w przestrzeni: pod gołym niebem, w zamkniętym pomieszczeniu; „Hyde Park”, czyli zajęcia w plenerze, poza salą wykładową, na schodach, w holu)

Richard Holtermann, Wprowadzenie do retoryki

Mirosław Korolko, Sztuka retoryki, przewodnik encyklopedyczny

Andrzej Wiszniewski, Jak przekonująco mówić i przemawiać

Po warsztatach uczestnik wie:

- jak przygotować się do wystąpienia

- jak konstruować wypowiedź

- jak rozpoznać audytorium i nad nim panować

- jak rozprawić się z oponentem

- jak walczyć z tremą

- jak pracować nad sobą, doskonaląc zdobyte podczas kursu umiejętności

- jak dobrze się zaprezentować

- jak skutecznie negocjować.

Potrafi także zapanować nad oddechem i modulować głos. Poprawia dykcję, nabiera pewności siebie, korzysta z wyuczonych wzorców perswazyjnych w różnych sytuacjach życiowych.

KW01, KW02, KW03, KU01, KU02, KU03, KK01, KK02, KK03

Oceniam aktywność na zajęciach, przygotowane wystąpienia, prezentacje improwizowane, a także otwartość i gotowość do ćwiczeń oraz retorycznych eksperymentów. Po zakończeniu warsztatów każdy student otrzymuje ocenę opisową (profil mówcy w formie listu) z analizą swych atutów i braków oraz indywidualnymi ćwiczeniami.